Carpe Diem

Jezioro Paprocańskie otoczone jest pięknym lasem. Jeśli dopisuje kondycja, można je obejść lub objechać na rowerze dokoła. Niedaleko plaży znajduje się kolorowy plac zabaw, to ulubione miejsce zabaw maluchów pod czujnym okiem rodziców. Gdy pogoda dopisuje jest tu gwarno i tłoczno, zwłaszcza w okresie wakacyjnym.

Ja na moje spacery wybieram wczesne godziny przedpołudniowe lub porę wieczorową. Wtedy jest tu tak spokojnie. Rankiem las budzi się ze snu. Promienie słońca łagodnie ślizgają się po lśniącej tafli jeziora, nad którą unoszą się mewy. Powietrze jest rześkie. Ścieżki okalające jezioro prawie puste. Czasem tylko mija mnie spokojnym truchtem ktoś na porannej przebieżce. Zdarza się, że spotykam na swej ścieżce kogoś, kto jak ja lubi samotne poranne spacery. Wymieniamy przyjazne uśmiechy i każde rusza w swoją stronę. Lubię przysiąść na pustej ławeczce i obserwować kołyszące się na wodzie kaczki, łabędzie …

Wieczory nad jeziorem są zgoła inne, ale niemniej „klimatyczne” jak ranki. Słońce powoli zbliża się do linii lasu. Jego oblicze bywa wtedy złote, w odcieniu miedzi, różu, czy też czerwieni. Właśnie takie podoba mi się najbardziej. Przypomina mi wtedy kogoś delikatnego, wrażliwego, może trochę nieśmiałego, kto rumieni się tak uroczo. Cenię ludzi, którzy jeszcze potrafią tak reagować. Ale wracając do zmierzchu nad jeziorem, pięknie kładą się o tej porze cienie. Są coraz dłuższe i dłuższe …, a słońce powoli chowa się w listowie rozłożystych dębów i wysokich olch.

Równie piękne są okolice jeziora zimą, gdy biały puch pokrywa wszystko białą szatą, a tafla jeziora pokrywa się w zależności od temperatury cieńszą lub grubszą warstwą lodu. Pamiętam zimę 2005/2006. Była bardzo mroźna i śnieżna. Można było bezpiecznie spacerować sobie środkiem zamarzniętego jeziora. Początkowo miałam obawy, czy lód nie załamie się. Najtrudniejszy był jak zawsze pierwszy krok. Potem, nawet nie wiem kiedy znalazłam się z dala od brzegu. Wokoło unosiła się delikatna mgiełka, okrywając wszystko jakby zwiewnym welonem.

W oddali ledwo majaczyły sylwetki sunących po śniegu narciarzy. Gdybym nie wiedziała, że pode mną jest woda, pomyślałabym, że to rozległa łąka otoczona prawie ze wszystkich stron lasem. Takie sprawiała wrażenie. Dzieci bawiły się, rzucając śnieżkami. Udało im się wciągnąć w zabawę rodziców. Inne kreśliły na śniegu różne zabawne napisy i figury. Miałam przy sobie aparat, toteż utrwaliłam tę cudowną zimową scenerię, którą teraz mogę tu pokazać.
Myślę, że przybliżyłam nieco to urokliwe miejsce wypoczynku tyszan. W ciągu dwóch najbliższych lat władze miasta mają zamiar przeprowadzić kompleksową rewitalizację Paprocan, dzięki której będą miały one do zaoferowania jeszcze lepsze warunki umożliwiające różnego rodzaju formy wypoczynku.
Pozostaje mi więc zaprosić nad jezioro …

Leave a Reply